Νο. 20
Αρχές Ιανουαρίου, στο Τελ Αβίβ
Ο χρόνος άλλαξε την ώρα που είχαμε κολλήσει στην κίνηση της Rothschild Boulevard. Μας βρήκε χαμογελαστός, χαμογελαστούς, γεμάτους προσδοκίες για όνειρα άπιαστα, που εμείς νομίζουμε ακόμη ότι μπορούμε να πιάσουμε, για εκδοχές ευνοϊκές και για κόσμους που μυρίζουν σύμπνοια, πάρτυ και θερμαντική αλοιφή. Μας βρήκε όπως πρέπει να μας βρίσκει κάθε νέος χρόνος που έρχεται -και μουρμουρίσαμε μουδιασμένοι πως “καιρό είχαμε να τον δεχτούμε έτσι”.
Είχε ζέστη. Είχε κορναρίσματα. Είχε βρεγμένη άμμο. Είχε αεροπλάνα που χάιδευαν τις κεραίες των ουρανοξυστών. Είχε ωραία κορμιά, να παίζουν beach volley και να κάνουν kite. Είχε φανταστικό πρωινό -24 ώρες το 24ωρο στο Benedict, στην απέναντι γωνία από εκεί που μέναμε. Το μεσημέρι που σχολούσαν τα πιτσιρίκια, έτρεχαν με τις σανίδες τους να πιάσουν το κύμα που έσκαγε στην Dolphinarium, κάτω από τη ντισκοτέκ που είχε ανατινάξει ο καμικάζι της Χαμάς το 2001. Στέκει ακόμη καμμένη να κάνει τον ενδιάμεσο σταθμό για το ταξίδι των γλάρων, φόντο για παράξενες φωτογραφίες που δεν ξέρεις αν πρέπει να ποζάρεις με το duckface ή το troubled face σου. Συνεχίσαμε τον περίπατό μας χορεύοντας σε μια μουσική που δεν ακουγόταν. Θα `ταν Chvrches. Γιατί οι παλάμες μας δεν ίδρωναν, όσο σφικτά κι αν κρατούσε ο ένας του άλλου. Και οι ψυχές μας είχαν ήδη καβαλήσει το drone και μας κοιτούσαν από ψηλά, μια εμάς, μια το skyline της πόλης, μέχρι πέρα, μακριά, εκεί που πήγαμε για να πληρώσουμε την κλήση που φάγαμε στα τείχη της Ιερουσαλήμ.
20. Chvrches
Every Open Eye
Το 2013, με το ντεμπούτο τους, μπήκαν στη δεκάδα μου. Κάτι παρόμοιο φάνηκε ότι θα γίνει και φέτος, στα πρώτα ακούσματα του "Every Open Eye". Με τον καιρό, κατάλαβα ότι παίζει μια μικρή, γλυκιά απάτη -από εκείνες που συγχωρείς σε αυτούς που αγαπάς. Οι Chvrches έχουν φορτώσει το ξεκίνημα του άλμπουμ με τραγουδάρες, προκαλώντας το αυθόρμητο "ρε τι έβγαλαν πάλι οι Θεοί;" με το καλημέρα. Στην πορεία δείχνουν αδυναμία να το στηρίξουν -και τα open eyes και ears μειώνονται από το every σε some. Όχι ότι δεν μιλάμε για δουλειά που θα ακούμε (και θα χορεύουμε) για καιρό. Η φωνή της Laureen Mayberry είναι ένα σπάνιο διαμάντι που θα γίνεται καθαρότερο με το χρόνο, η synthpop των Iain Cook και Martin Doherty είναι εθιστική -με ακόμη πιο εκρηκτικά ρεφρέν κι από του "The Bones Of What You Believe". Πάνω απ` όλα, όμως, είναι η αγαλλίαση που σου προκαλεί όταν το ακούς. Τέτοια, που νομίζω ότι θα του ταίριαζε περισσότερο για τίτλος ένα "Every Open Heart".
Μέχρι τώρα:
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”