Καρτ ποστάλ από το 2016: #12. PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project, από την Al Qudra
Ένα άλμπουμ σαν ρεπορτάζ και μια έρημος που προσελκύει όλους τους πιστούς για προσκύνημα.
Στο νούμερο 12 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
η PJ Harvey και η έρημος της Al Qudra
Το άλμπουμ:
PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project
Την ψηφίζω πολύ ψηλά στην 20άδα μου; Ίσως. Είναι αυτό το άλμπουμ τόσο καλό όσο το “Let England Shake” ή το “White Chalk” ή το “Stories From The City, Stories From The Sea”; Όχι. Κουράζει κάπως η προσπάθειά της να κάνει ρεπορτάζ μέσω της μουσικής; Πιθανότατα. Αλλά από τη μία εκτίμησα πολύ όλο αυτό προσπαθεί με το “The Hope Six Demolition Project”, από την άλλη ψήφισα με κεκτημένη ταχύτητα από το 2011 και την στροφή της στον πολιτικό ακτιβισμό.
Πάντα μου άρεσε σαν περσόνα, την έβλεπα στις συναυλίες, αγόραζα τα άλμπουμ της, αλλά ποτέ δεν της έδινα τον παραπάνω χρόνο που χρειάζεται.
Τέλος, είμαι από αυτούς που άργησαν πολύ να εκτιμήσουν μουσικά την PJ Harvey όσο της αξίζει. Θέλω να πω ότι πάντα μου άρεσε σαν περσόνα, την έβλεπα στις συναυλίες, αγόραζα τα άλμπουμ της, αλλά ποτέ δεν της έδινα τον παραπάνω χρόνο που χρειάζεται -κάτι που άρχισα να κάνω με το “Let England Shake”- ίσως γιατί δεν την έβαζα τόσο ψηλά στη λίστα με τις αγάπες που μου χάρισαν τα ’90s. Τώρα που το κάνω, ανακαλύπτοντάς την περισσότερο ως ταλέντο της εποχής μας και όχι ως μια στιγμή σε μια διαχρονική καριέρα που ξεκίνησε πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, ας μου επιτρέψετε να τις δώσω λίγους παραπάνω βαθμούς από αυτό που θεωρούν σωστό οι “γνώστες”.
Το ταξίδι:
Al Qudra, ΗΑΕ (Σεπτέμβριος 2016)
Στη δυτική πλευρά της αραβικής χερσονήσου, κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά πιο βαθιά στην ενδοχώρα, εκεί που ξεκινά σιγά σιγά η έρημος, υπάρχει η Μέκκα. Το κέντρο της ισλαμικής θρησκείας. Στην ανατολική πλευρά της αραβικής χερσονήσου, στο δόντι ανάμεσα στον Περσικό Κόλπο και τον Κόλπο του Ομάν, στη μέση της ερήμου υπάρχει η Al Qudra. Ο τόπος λατρείας μιας άλλης θρησκείας, με ακόμη πιο φανατικούς πιστούς: Των ποδηλατών.
Στην ανατολική πλευρά της αραβικής χερσονήσου, στο δόντι ανάμεσα στον Περσικό Κόλπο και τον Κόλπο του Ομάν, στη μέση της ερήμου υπάρχει η Al Qudra. Ο τόπος λατρείας μιας άλλης θρησκείας, με ακόμη πιο φανατικούς πιστούς: Των ποδηλατών.
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα ποδηλατοδρόμων που κατασκευάστηκαν σε ελάχιστο χρόνο όταν ο Σεΐχης Μοχάμεντ Μπιν Ρασίντ Αλ Μακτούμ που διατηρεί στάβλους εκεί κοντά, παρατηρούσε όλο και περισσότερους ποδηλάτες να επιλέγουν την περιοχή για τις προπονήσεις τους, προσπαθώντας να αποφύγουν την κίνηση του Ντουμπάι. Στους λίγους μήνες που είμαι εδώ, παρατηρώ μια οικοδομική προσπάθεια να ενωθούν και οι υπόλοιποι ποδηλατόδρομοι της πόλης (ή να δημιουργηθούν καινούργιοι) με τρόπο που όλοι τους να οδηγούν στην Al Qudra.
Τα πάντα για να γίνει το προσκύνημα των πιστών της ποδηλασίας πιο εύκολο. Ένα προσκύνημα που δεν είναι ετήσιο, σαν των μουσουλμάνων, αλλά εβδομαδιαίο. Κάθε Παρασκευή ή Σάββατο, τα SUVs των expats, φορτωμένα με τα Cervelo, τα Specialized και τα Cannondale καταφτάνουν πριν καν ανατείλει ο ήλιος, αφού το ξημέρωμα στην έρημο, όπως και η δύση, είναι από τα πιο όμορφα θεάματα (και η δροσιά ανακουφιστική). Και μια στο τόσο, γίνονται και αγώνες εδώ. Έτρεξα σε έναν το Νοέμβριο και έγραψα το εξής παραλήρημα στο Facebook:
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 12. PJ Harvey - The Six Hope Demolition Project 13. Leonard Cohen - You Want It Darker 14. Sia - This Is Acting 15. 65daysofstatic - No Man’s Sky: Music For An Infinite Universe 16. Dream Theater - The Astonishing 17. Damien Jurado - Visions Of Us On The Land 18. The Kills - Ash & Ice 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Ας μιλήσει η ενδορφίνη, όσο ακόμη βρίσκομαι υπό την επήρειά της:
Παρασκευή για το Ισλάμ σημαίνει αργία και πρώτη μέρα του weekend, οπότε όλοι οι expats ξεχύνονται σε αθλητικά events. Οι ποδηλάτες είχαμε το Spinneys 85K, που αποτελούσε κατατακτήριο αγώνα για το UCI Gran Fondo του Dubai που έρχεται σε τρεις βδομάδες.
Ντεμπούτο επί αραβικού εδάφους λοιπόν σήμερα -και εννοείται ότι έγινε στην έρημο. Έρημος σημαίνει ανεξέλεγκτος αέρας, echelons από το πουθενά και κίνδυνος να μείνεις μόνος για μεγάλο χρονικό διάστημα, να τρως όλη την άμμο στη μούρη και να αναρωτιέσαι τι στο διάολο γυρεύεις στη μέση του πουθενά. Ευτυχώς, από ατυχία, που μετατράπηκε σε τύχη αργότερα, απομονώθηκα μόνο στην αρχή, όταν ο αέρας ήταν στην πλάτη μου. Απομονώθηκα, γιατί έφτασα αργοπορημένος, τέλειωσα ζέσταμα αργοπορημένος και πήρα εκκίνηση ένα-δυο λεπτά αργότερα από τους πολλούς με αποτέλεσμα να τρέχω να προλάβω τα γκρουπ, που ήταν ήδη πολλά -είπαμε: αέρας, αλλά και πάνω από 400 συμμετοχές με τους ποδηλάτες να είναι όλων των επιπέδων- και να κολλήσω σε αυτό που μου ταίριαζε καλύτερα.
Επίσης, η εκκίνηση δόθηκε πριν καν ανατείλει ο ήλιος, που έπαιξε κι αυτό το ρόλο του στο να μην την πάρω είδηση. Τουλάχιστον σήμαινε ότι θα είχα ευκαιρία για μαγευτική φωτογραφία (nothing beats a sunrise in the desert), αλλά από το πολύ κυνήγι και άγχος μη χάσω το γκρουπ με το οποίο τελικά κατέληξα, έβγαλα μόνο μία κι αυτή θολή και χάλια. Την ποστάρω anyway, γιατί βγάζει ατμόσφαιρα.
Ο αγώνας, έχοντας ως υψομετρικές δυσκολίες μόνο 2 ανηφόρες των 500 μέτρων με κλίση στο 2% (τη μία εκ των οποίων κάποιος θεούλης έχει ονομάσει Agios Merkourios στο Strava), εξελίχθηκε σε κλασική μάχη με τον άνεμο. Στο 40ο περίπου χιλιόμετρο, μετά από το τεράστιο λάθος να τραβήξω στο σημείο όπου φυσούσε εντελώς αντίθετα, το γκρουπάκι έσπασε σε echelon και ταλαιπωρίδηδες, με εμένα ανάμεσα στους δεύτερους και εκεί άρχισε να με πιάνει η απελπισία γιατί δεν μπορούσα να ξανακολλήσω με τίποτε, αλλά μια άσχημη πτώση στο προπορευόμενο γκρουπ που βρισκόταν κάπου ένα λεπτό μπροστά, καθυστέρησε και τους δικούς μου. Φρόντισα να μην τους ξαναχάσω ποτέ. Στα τελευταία 15 χιλιόμετρα, μάλιστα, βρήκα το κάτι παραπάνω (πρώτη φορά στην αγωνιστική μου καριέρα) και τράβηξα τόσο δυνατά που το γκρουπ άρχισε να εξαντλείται και τελικά μείναμε μόνο 3 για σπριντ. Πέρασα τον έναν, με πέρασε ο άλλος.
Στο σύνολο, βγήκα 89ος ανάμεσα σε 403 ποδηλάτες πράγμα που είναι επικό για τους εξής λόγους:
α. Γιατί τα αποτελέσματα βγήκαν αμέσως με το που τερμάτισε και ο τελευταίος. Τα έλαβα στο email μου πριν καν προλάβω να γυρίσω σπίτι. Πώς λέμε Ανάβαση Πάρνηθας που ψάχνεις μια βδομάδα μετά μπας και τα έχει ανεβάσει κανας παράγοντας του Ερμή σε κανα Facebook, μπερδεμένα και με λάθη; Ε, το ακριβώς αντίθετο.
β. 89 στους 403 σημαίνει ότι ήμουν σχεδόν στο top 20% των συμμετεχόντων. Δεν έχω ξανασκοράρει ποτέ τόσο καλή αναλογία.
γ. Στον αγώνα έτρεξα με το ποδήλατο της φωτογραφίας. Το Trek 1.1 με την Claris και τις OLM ρόδες που ζυγίζει κανα 13άρι κιλά. Σαν να λέμε κατέβηκα στο Rally Acropolis κόντρα στο φετινό Volkswagen Polo R WRC του Ogier με το συμβατικό Polo που έχουμε για να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ (και μάλιστα μοντέλο 2-3 γενιές πίσω).
δ. Προφανώς και η πλειονότητα των συμμετεχόντων ήταν βετεράνοι και ερασιτέχνες, αλλά στην πρώτη 50άδα συναντάς μόνο πιτσιρικάδες και αθλητές από ομάδες.
Από τον αγώνα, βέβαια, εν όψει του Grand Fondo κρατάμε τον αέρα και την άμμο (ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να πατήσω ποτέ φρένο, δες την εικόνα και θα καταλάβεις τι είχαν μαζέψει), το ότι τον πήγα μέσο όρο με 90% σφυγμούς (2 ώρες και 20 λεπτά πάνω από 160 είναι τρέλα) και την τόσο πρωινή εκκίνηση που έχει τα καλά της, έχει και τα κακά της: Τρέξαμε μεν με μόνο 24-25 βαθμούς, σούπερ δροσιά για Dubai ακόμη και το Νοέμβριο, αλλά το σώμα είναι σε εντελώς άλλο mood τόσο νωρίς το πρωί -τουλάχιστον το δικό μου, που δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια “στρατιωτικά”, ήταν.
Για τους λάτρεις του Relive, το πιο βαρετό βίντεο ever, με φόντο μόνο άμμο και με σχεδόν μηδενικά υψομετρικά, εδώ: https://www.relive.cc/view/784886962
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
