Η κατάκτηση του Jebel Jais
Ένας αγώνας ως την ψηλότερη κορυφή των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων που επιβεβαίωσε τις προσδοκίες για μια αξεπέραστη εμπειρία. Ειδικά όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής.
Ενα ακόμη ξημέρωμα Παρασκευής με τη φωνή του μουεζίνη. Ένας ακόμη ποδηλατικός αγώνας. Ένας ακόμη τερματισμός στην κορυφή του βουνού. Μετά το Jebel Hafeet, την πιο δύσκολη ανάβαση στα Εμιράτα, πριν δύο εβδομάδες, ήρθε η σειρά του Jebel Jais. Μικρότερη κλίση, μεγαλύτερη διάρκεια, περισσότερα υψομετρικά. 1167 μέτρα στο σύνολο, με τερματισμό στα 1210 μέτρα, λίγο πιο κάτω από το ψηλότερο σημείο που φτάνει ο δρόμος, με φόντο την κορυφή του, 600 μέτρα ακόμη πιο πάνω. Τερμάτισα κι ήθελα κι άλλο. Σίγουρα τα 1.500 μέτρα που μας έκοψαν από τον πραγματικό τερματισμό της ανηφόρας, ίσως και όσα ακόμη θα χρειάζονταν για να φτάσω στο πιο ψηλό σημείο. Αυτό το βουνό το ερωτεύθηκα. Και δεν είχα καν ακόμη γευτεί την κατηφόρα…
Ο αγώνας, ως συνήθως, ήταν μανιασμένος από το πρώτο χιλιόμετρο. Με δυνατά χρηματικά ποσά για τους νικητές των κατηγοριών, ήταν σίγουρο ότι θα εμφανίζονταν επαγγελματίες στην εκκίνηση και ότι το επίπεδο, γενικά, θα ήταν πολύ ψηλό. Με δεδομένη και τη δυσκολία της διαδρομής (19 χιλιόμετρα με μέση κλίση 5,5%, σίγουρα δεν είναι για όλους), οι περίπου 100 αναβάτες που ξεκινήσαμε στις 7 και μισή το πρωί σχεδόν από το επίπεδο της θάλασσας, ξέραμε ότι δεν βγαίναμε για πρωινή βολτίτσα. Η εθνική ομάδα των Εμιράτων, ειδικά, με όλα της τα αστέρια που τρέχουν στο World και στο Continental Tour, παρόντα, άνοιξε το ρυθμό με το καλημέρα, έσπασε το γκρουπ στα δύο στην πρώτη δυσκολία και ηρέμησε μόνο όταν ένας από τους ποδηλάτες της, μαζί με δύο ακόμη, ξεκόλλησαν λίγο πριν πιάσουμε τη βάση του βουνού, ταυτόχρονα με μια πτώση που έβγαλε εκτός αγώνα δύο από τους πιτσιρικάδες που περιμέναμε να πρωταγωνιστήσουν.
Με το που ξεκινάει το Jebel Jais, η κλίση ανεβαίνει στο 5,5% και μένει σχεδόν για πάντα εκεί.
Από τα 42 χιλιόμετρα του αγώνα, τα 19 τελευταία ήταν η περίφημη ανάβαση του Jebel Jais. Με το που ξεκινάει, η κλίση ανεβαίνει στο 5,5% και μένει σχεδόν για πάντα εκεί. Όσοι είχαμε μείνει πίσω από το τρένο των ΗΑΕ, περίπου εβδομήντα ποδηλάτες, χωριστήκαμε στα πρώτα 500 κιόλας μέτρα του βουνού σε τρία γκρουπ δυναμικότητας: Οι pros, καμιά 20αριά αναβάτες το πρώτο, μια 20αριά ακόμη πολύ δυνατοί ερασιτέχνες στο δεύτερο και οι υπόλοιποι, κυρίως αποφασισμένοι για μια καλή επίδοση masters, στο τρίτο. Δυστυχώς, όσο γρήγορα έχασα από το οπτικό μου πεδίο το πρώτο γκρουπ και μετά από λίγο και το δεύτερο, το ίδιο γρήγορα διαλύθηκε το δικό μας γκρουπ σε πολλά μικρότερα κομμάτια και τελικά βρέθηκα να ανεβαίνω μόνο με 3 ακόμη ποδηλάτες για παρέα. Καλύτερα, τουλάχιστον, από το απογοητευτικό σόλο του Jebel Hafeet όπου δεν είχα τίποτε να κυνηγήσω.
Φωτογραφία: Andrew Laity για τη MAAP
Και μπορεί η επόμενη μία ώρα, μέχρι τον τερματισμό, να ήταν η πιο δυνατή μία ώρα που έχω κάνει ποτέ πάνω στο ποδήλατο, αλλά όταν έφτασα επάνω, πραγματικά ήθελα κι άλλο. Η σταθερή κλίση, το τέλειο οδόστρωμα, οι καλές καιρικές συνθήκες (δεν ανέβηκε πάνω από 30 βαθμούς η θερμοκρασία και ο άνεμος ήταν σχετικά ήπιος) και αυτός ο μικρός συναγωνισμός που είχα, έκαναν αυτά τα εξήντα και κάτι λεπτά να κυλήσουν πολύ άνετα. Ξεκούραση με χυμούς και σάντουιτς στην κορυφή, μερικές φωτογραφίες από ψηλά, απονομές και επιτέλους η μεγάλη επιβράβευση της ημέρας έφτασε…
Σκέψου την αίσθηση να κατηφορίζεις σε αυτό το δρόμο…
Αν η ανάβαση του Jebel Jais ήταν μια υπέροχη αγωνιστική εμπειρία, τότε η κατάβαση ήταν η καλύτερη ποδηλατική εμπειρία που είχα ποτέ. Σκέψου να κατεβαίνεις την Πάρνηθα σε ένα δρόμο 4 φορές πιο πλατύ, άδειο σχεδόν από αυτοκίνητα, με συνεχή θέα (αφού δεν υπάρχει ούτε ίχνος δέντρου στο βουνό) και με τέλεια κατάσταση ασφάλτου. Έφτασα κάτω σε λιγότερο από είκοσι λεπτά, με μια γλυκιά ανατριχίλα από την αδρεναλίνη του τι είχα μόλις ζήσει. Αλλά σύντομα ήρθε το σχετικό ξενέρωμα, αφού έπρεπε να ποδηλατίσω άλλα 25 χιλιόμετρα ως εκεί που είχα παρκάρει και πλέον ήταν 12:30 το μεσημέρι, με τον ήλιο να βαράει και τον αέρα να έχει φουντώσει. Είχε έρθει όμως η ώρα της Εθνικής Εμιράτων να με αποζημιώσει για το πρωινό κυνήγι να μη τους χάσω. Ένας οδηγός της ομάδας άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και ένα όμορφο κολλητήρι ξεκίνησε. Αυτοπροσκληθήκαμε 2-3 ποδηλάτες ακόμη, και μας πήγε πίσω στο πάρκινγκ σε χρόνο dt.
Φωτογραφία: Andrew Laity για τη MAAP
Μια θέση στους πρώτους 40-45 στο σύνολο και στην 20άδα των masters (αν και δεν μας έδωσαν ποτέ αποτελέσματα πλην των τριών πρώτων ανά κατηγορία) άφησε πάλι μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Ναι, τα είχα δώσει όλα, αλλά το επίπεδό μου απέχει ακόμη πολύ από αυτό των πρωταγωνιστών. Και, ΟΚ, δεν έχει καν νόημα να συγκρίνομαι με τον Yousif Mirza και την παρέα του, αλλά τα 6-7 λεπτά που έχασα σε σχέση με τους masters που ανέβηκαν στο βάθρο είναι μια διαφορά που δύσκολα καταπίνεται. Το κεφάλι κάτω και η προσπάθεια συνεχίζεται. Τουλάχιστον φαίνεται ότι έχω βελτιωθεί πάρα πολύ στο να κυνηγάω επιθέσεις και να σπριντάρω. Και οι επόμενοι δύο αγώνες θα είναι γεμάτοι από επιθέσεις και σπριντ. Για να δούμε τι θα δούμε!
(Οι φωτογραφίες του Andrew Laity είναι από αυτό εδώ το post του Andrew Montgomery, ambassador της MAAP)
