Καρτ ποστάλ από το 2016: #18. The Kills – Ash & Ice, από τη Χαλκιδική
Ωμή κιθάρα, ωμή φωνή στο άλμπουμ. Ωμή βλαχιά στον προορισμό.
Στο νούμερο 18 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
oι Kills και η Χαλκιδική
Το άλμπουμ:
The Kills – Ash & Ice
Οι Kills μοιάζουν τσικό σε σχέση με την πλειονότητα των καλλιτεχνών που θα περάσουν φέτος από αυτήν εδώ τη λίστα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι βρίσκονται τριγύρω μας πάνω από μια δεκαετία τώρα. Ήταν εδώ πριν έρθουμε εμείς να τους αγχώσουμε με τη Blogovision. Κι η αλήθεια είναι ότι κάπως τους έχουμε αδικήσει σε τούτον εδώ το θεσμό. Ούτε καν το 2008 που έβγαλαν το “Midnight Boom” δεν τους ψηφίσαμε στην εικοσάδα. Ούτε κι εγώ τους ψήφισα -φέρω μερίδιο ευθύνης. Βρίσκω την ευκαιρία να επανορθώσω φέτος. Πάλι καλά που μου την έδωσαν, δηλαδή. Την ευκαιρία. Γιατί έπαιζε να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά.
A, κι επειδή φέτος πέθανε πολύ κόσμος, αλλά δεν μπορώ όλη αυτή την κλάψα και τον οδυρμό, οι Kills είχαν και την καλύτερη προσέγγιση στο θάνατο. Το video του “Doing It To Death” δηλαδή.
Εύκολο είναι να επανέλθεις μετά από χωρισμό με την Kate Moss; Εύκολο είναι να πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που παίζεις κιθάρα, γιατί διέλυσες το χέρι σου; Αυτά για τον Jamie Hince, που ήταν ο αδύναμος κρίκος του ντουέτου την τελευταία πενταετία. Αλλά και η Alison Mosshart είχε δέσει μια χαρά με τους Dead Weather -ποιος θα τό `λεγε ότι θα ήθελε να ξαναγυρίσει πίσω στον φρεσκοδιαζευγμένο σακάτη; Ορίστε που επανήλθαν λοιπόν και επανήλθαν δριμύτεροι, που λένε. Με κοφτερά riffs από τον Jamie και με το πιο αποστασιοποιημένο, εντελώς “σταρχίδιαμου” στυλ που μπορεί να σερβίρει η Alison όταν τραγουδάει. Ωμή κιθάρα, ωμά φωνητικά, αυτό είναι που ανέκαθεν έκανε τους Kills ωραία μπάντα. Ε, εδώ η ωμότητα ξεπερνά και το καλύτερο νιγκίρι που σερβίρει στο sushimou ο Δρακουλαράκος που ψηφίστηκε ανάμεσα στους 100 καλύτερους του περιοδικού Le Chef την περασμένη βδομάδα.
A, κι επειδή φέτος πέθανε πολύ κόσμος, αλλά δεν μπορώ όλη αυτή την κλάψα και τον οδυρμό, οι Kills είχαν και την καλύτερη προσέγγιση στο θάνατο. Αυτό το video δηλαδή:
Το ταξίδι:
Σιθωνία, Χαλκιδική (Ιούλιος 2016)
Εντάξει, προφανώς δεν ταιριάζει στη δική μου αισθητική. Βρίσκω το όλο σκηνικό στη Χαλκιδική βλαχιά και κιτς και εκδίκηση της γυφτιάς. Δεν μου ταιριάζει το στυλ των συμπρωτευουσιάσων -τουλάχιστον όσων πρεσβεύουν το “Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει”- και των σλαβικών φύλων που την κατακλύζουν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Σιχαίνομαι το τρίπτυχο τουριστικές εγκαταστάσεις επιπέδου ’80s – με τιμές ’00s – παρέα με ταπεράκι με σπανακοπιτάκια. Καλά έκανα και την απέφευγα τόσα χρόνια. Από την άλλη, σκέφτομαι μια Χαλκιδική χωρίς ανθρώπους. Θα ήταν παράδεισος. Ή την άλλη Χαλκιδική, της φωτογραφίας, στην ενδοχώρα. Βάλσαμο για το μάτι και την ψυχή. Μπορεί και να ξαναπάω τελικά.
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 18. The Kills - Ash & Ice 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
