Καρτ ποστάλ από το 2016: #19. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree, από τη Doha
Άλλος ένας βετεράνος. Άλλη μια αραβική πόλη. Και μια καρτ ποστάλ για ένα μαργαριταρένιο άλμπουμ, από ένα μαργαριταρένιο νησί.
Στο νούμερο 19 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
o Nick Cave και η Doha
Το άλμπουμ:
Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
Χθες ξεκίνησα τη λίστα μου με το 15ο άλμπουμ στην ιστορία των Megadeth. 15ο! Έριξα μια ματιά σε όσα έχω ψηφίσει αυτά τα δέκα χρόνια στη Blogovision και ποτέ στο παρελθόν δεν είχε τύχει να διαλέξω καλλιτέχνη με τόσο γεμάτο σώμα δισκογραφίας πίσω του. Σήμερα ψηφίζω το 16ο άλμπουμ του Nick Cave. Και το ρεκόρ, όπως μπορείς να υποψιαστείς, θα ξανασπάσει φέτος, λίγο πιο πάνω.
Έγραψα και χθες ότι η 20άδα μου δεν περιέχει πολλά νέα ονόματα. Βιάστηκα να το δικαιολογήσω με το ότι δεν είχα πολύ χρόνο να εξερευνήσω τη μουσική φέτος. Ότι άκουσα μόνο τα “βασικά”. Αλλά, ας το δούμε κι αλλιώς: Όταν τα “βασικά” είναι τόσο εντυπωσιακά, γιατί να πας παρακάτω, ειδικά αν δεν έχεις χρόνο; Κι αν o αγαπημένος μου Antony δεν άλλαζε μόνο φύλο αλλά και μουσική κατεύθυνση ως Anohni, αν ο Neil Hannon – Divine Comedy δεν ήταν τόσο κουρασμένος, αν ο Devendra Banhart δεν πνιγόταν στη νεκρά θάλασσα της χαλαρότητας που αποφάσισε να κολυμπήσει, αν η Norah Jones έκανε το κάτι παραπάνω, αν οι Metallica είχαν και στο δεύτερο μισό του άλμπουμ την ενέργεια που είχαν στο πρώτο, αν οι Wilco είχαν λίγη ακόμη όρεξη, τότε η λίστα μου ίσως να πετύχαινε τον πιο μεγάλο μέσο όρο ηλικίας που θα έδενε ποτέ στο λιμάνι της Blogovision.
Μου άρεσε η λιτότητα του “Skeleton Tree”, η ηρεμία του, ο μειλίχιος τρόπος που ξετυλίγεται και χάνεται από μπροστά σου πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Δεν θέλω να αναλύσω το γιατί ο Cave τα κατάφερε εκεί που απέτυχαν άλλοι. Ή τουλάχιστον, δεν θέλω να ξεκινήσω όλη αυτή τη συζήτηση για τα θανατικά του 2016 σε αυτό εδώ το blog. Ας κρατήσουμε μόνο ότι μου άρεσε η λιτότητα του “Skeleton Tree”, η ηρεμία του, ο μειλίχιος τρόπος που ξετυλίγεται και χάνεται από μπροστά σου πριν καλά καλά το καταλάβεις. Ίσως όμως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν βρίσκεται πιο ψηλά στη λίστα μου. Ήταν κάπως μικρό σαν άλμπουμ. Κάπως σαν πρελούδιο για κάτι άλλο. Κάπως σαν να μην ολοκληρώθηκε ποτέ κάτι που θα μπορούσε να είναι πραγματικά μεγαλειώδες.
Το ταξίδι:
Doha, Κατάρ (Οκτώβριος 2016)
Η Doha είναι η πρωτεύουσα του Κατάρ. Είναι από τις πιο πλούσιες πόλεις στον κόσμο. Και μεγαλώνει, εξελίσσεται, εκσυγχρονίζεται με ρυθμούς καταιγιστικούς. Αλλά, σε αντίθεση με το Ντουμπάι, δεν έχει ακόμη χαρακτήρα και είναι πολύ πιο συντηρητική. Έχει και μερικά ακόμη προβληματάκια, όπως εφιαλτικό κυκλοφοριακό πρόβλημα και λίγο παραπάνω σνομπισμό από τους ντόπιους απ` όσο μπορείς να αντέξεις. Όποιος πάει στη Ντόχα, πάει συνήθως για 1-2 χρόνια, για να δουλεύει 14ωρα τη μέρα και να μαζέψει μια γερή κάβα πριν γυρίσει πίσω στην πατρίδα του. Αυτό ίσως και να τα περιγράφει όλα.
Εγώ πάλι, βρέθηκα στη Ντόχα γιατί είναι 40 λεπτά πτήση από το Ντουμπάι και γιατί φιλοξενούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας και γιατί όχι; Το “Ήμουν κι εγώ εκεί” της 18ης Οκτωβρίου έχει ανεβεί σε αυτό εδώ το site εδώ και καιρό, οπότε δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, πέρα από το να στείλω τη σχετική καρτ ποστάλ από το Pearl, το τεχνητό νησί που φιλοξένησε την τελευταία φάση του αγώνα.
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
