Πάει κι ο Περικλής
Σκόρπιες σκέψεις και αναμνήσεις, με αφορμή το θάνατο ενός φίλου.
Το 2002, πριν 15 χρόνια, ο Θέμης Αλαφούζος ήθελε να προσθέσει μια πιο νεανική και πιο “τεχνολογική” ματιά στην Καθημερινή. Τα gadgets και η τεχνολογία ήταν το πάθος του. Η εφημερίδα -αν και πολύ υγιής οικονομικά τότε- έκανε μέτρια νούμερα σε πωλήσεις και ήταν η εποχή που ξεκινούσε η τάση των ενθέτων περιοδικών και άλλων δωρεάν εντύπων ως προσφορές. Ο Ματθαίος Τσιμιτάκης συνεργαζόταν ήδη τότε με την Καθημερινή και ανέλαβε να στελεχώσει την ομάδα που θα έφτιαχνε μια σειρά από εκδόσεις, σχετικές με το Internet και την τεχνολογία. Προσέγγισε το Γρηγόρη Μηλιαρέση, τον Περικλή Βανικιώτη, την Παρασκευή Καλαμπάκα, τον Κώστα Γρηγόρη και εμένα. Από τα projects που σχεδιάσαμε, τελικά στα περίπτερα έφτασε μόνο ένα: μια σειρά 12 οδηγών για το Internet. Χάρη σ’ εκείνη την έκδοση, η εφημερίδα έκανε τα καλύτερα νούμερα της ιστορίας της μέχρι τότε (κι αν θυμάμαι καλά, τα καλύτερα της ιστορίας της γενικότερα). Αλλά η διαφημιστική αγορά, ήταν ακόμη διστακτική εκείνα τα χρόνια απέναντι στα νέα μέσα και δεν επέτρεψε την έκδοση των υπολοίπων εκδόσεων που ετοιμάζαμε, με αποτέλεσμα η ομάδα να διαλυθεί λίγο αργότερα και να συνεχίσω μόνο εγώ με τον Ματθαίο στην εφημερίδα, σε άλλα πόστα (εγώ στο Κ, εκείνος στο Popular Science).
Πριν καν το πάρουμε απόφαση ότι τα όνειρά μας για εκδόσεις που θα έκαναν ακόμη και το “Wired” να ζηλέψει δεν θα πραγματοποιούνταν, είχαμε μείνει πέντε. Ο Κώστας έφυγε από καρδιακό.
Πριν καν το πάρουμε απόφαση ότι τα όνειρά μας για εκδόσεις που θα έκαναν ακόμη και το “Wired” να ζηλέψει, δεν θα πραγματοποιούνταν, είχαμε μείνει πέντε. Ο Κώστας έφυγε από καρδιακό. Το Νοέμβριο του 2015 πέθανε ξαφνικά και η Παρασκευή. Η Παρασκευούλα μας. Κρατούσαμε επαφή και είχαμε ξανασυνεργαστεί πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, αλλά όταν τη βρήκε ο θεριστής καρκίνος, έγιναν όλα πολύ γρήγορα και το κακό μαντάτο με έπιασε εξαπίνης. Το Φεβρουάριο του 2017, έφυγε κι ο Περικλής, o γνωστός σε όλους Uroborus. Είχαμε χαθεί για πολλά χρόνια, αλλά όταν το γύρισα στο digital marketing, συναντιόμασταν όλο και πιο συχνά. Και πάντα, με το γνωστό του χαμόγελο, μού επιβεβαίωνε ότι όλα πάνε καλά. Όταν πρόσφατα τον είχα δει με σαφώς λιγότερα κιλά, με είχε πείσει ότι ήταν επειδή είχε προσπαθήσει να χάσει βάρος.
Ο Περικλής Βανικιώτης στα Digital Media Awards του 2015, με την Μπέττυ Τσακαρέστου. Η φωτογραφία στην αρχή του κειμένου είναι του Μάριου Θεολόγη από το Andro.gr
Όταν πρόσφατα τον είχα δει με σαφώς λιγότερα κιλά, με είχε πείσει ότι ήταν επειδή είχε προσπαθήσει να χάσει βάρος.
Δεν ξέρω αν ήμασταν μια καταραμένη ομάδα. Δεν πιστεύω σε τέτοια, αλλιώς θα έπρεπε να τρέμω ήδη από το φόβο ότι έχω 33% πιθανότητες να είμαι ο επόμενος. Αλλά χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Το νέο για το θάνατο του Περικλή με πέτυχε πάνω σε μια σχεδόν τέλεια μέρα, εδώ στα ξένα -αλλά κάπως έτσι δεν γίνεται πάντα; Και αυτή η αντίθεση με μπέρδεψε πολύ, με έκανε σχεδόν να νιώσω ένοχος.
Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο σκοπό αυτό το post. Πιο πολύ το γράφω, για να το έχω σαν σημείο αναφοράς, σαν μια σημείωση στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Θα προσθέσω μόνο κάτι ακόμη που θυμήθηκα χθες και το είπα στο Γρηγόρη και το Ματθαίο, αφού μια τέτοια είδηση, όπως είναι λογικό, μας ξανάφερε (έστω και για λίγο, έστω και διαδικτυακά, αφού ο Γρηγόρης βρίσκεται στην Ιαπωνία, εγώ στα Εμιράτα και ο Ματθαίος στην Ελλάδα) να τα λέμε όπως παλιά: Τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση που είχαμε σ’ εκείνη την ομάδα των έξι, δεν τα ξαναβρήκα ποτέ στο εργασιακό μου περιβάλλον έκτοτε, ούτε τα είχα ζήσει πιο πριν. Ίσως τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε και το μικρό διάστημα που συνεργαστήκαμε να ωραιοποιούν εκείνη την περίοδο στα μάτια μου, αλλά η αίσθηση ότι δεν κάνω λάθος είναι πολύ έντονη αυτήν τη στιγμή. Και με κάνει κάπως να μετανιώνω που δεν προσπαθήσαμε ποτέ ξανά να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, πριν τραβήξουμε ο καθένας για τη δική του περιπέτεια, που κάποιους τους φόρτωσε με άγχος και τους έδιωξε από κοντά μας μια ώρα αρχύτερα και κάποιους άλλους μας έστειλε μακριά, να γλιτώσουμε από την “κατάρα” μιας πραγματικότητας που σού σκοτώνει κάθε δημιουργικότητα και διάθεση για όνειρα.
