Homo Ludens #16: Son Lux – Bones
Παρέα με τα αηδόνια.
Νο. 16
Αηδόνια
Πρωινό στα όρθια, βιαστική οδήγηση, υγρασία και άγχος αν θα γλιστρά ο δρόμος, μια τελευταία υπογραφή στη γραμματεία πριν κλείσει, προσοχή στην προεκκίνηση, αποφασιστικότητα πριν τη σημαία, μη χαζεύεις τ` αμπέλια, κόλλα στη ρόδα του μπροστινού σου, πάμε. Βάλε ορθοπέταλο στη φουρκέτα, πάτα και πέρασέ τους. Ξανά στην επόμενη. Σφιγμοί στους 175 ήδη; Δεν πειράζει, σε δέκα χιλιόμετρα έχει κατηφόρα. Κόλλα μπροστά, πιάσε το γκρουπάκι -φαίνονται καλοί. Προσοχή στην άσφαλτο, έχει τρύπες. Φάε, φάε γρήγορα, μη σου ξεφύγουν. Μα τι κάνεις; Κόλλα, κόλλα, κόλλα, σου φεύγουν. Έλα, δεν πειράζει, θα πας με το επόμενο γκρουπ. Μα πού είναι όλοι; Γιατί έχεις μείνει τόση ώρα μόνος; Ανηφοράκι μπροστά, κόψε λίγο, μην αδειάσεις. Ψιλόβροχο. Προσοχή τώρα, γιατί έχει πολλές κατηφόρες ως το τέλος. Έλα, δέκα χιλιόμετρα έμειναν, τελειώνεις. Ω, τι σκατά κλίση είναι αυτή; Πώς θα φρενάρεις; Κόψε σταδιακά, να είσαι έτοιμος να ξεκουμπώσεις. Ααααααχ. Έσπασες το χέρι σου; Έλα, καλά είσαι, σήκω. Δεν μπορείς να ισιώσεις το τιμόνι, δεν πειράζει, έξι χιλιόμετρα έμειναν, θα πας με στραβωμένο. Μη σε περάσουν κι αυτοί, όμως, κρίμα είναι. Πάτα λίγο. Πονάς; Πονάς. ΟΚ, χαλάρωσε, μια τελευταία ανηφόρα έχεις μόνο. Πο, πο, γιατί άφησαν ΑΥΤΗ την ανηφόρα για το τέλος; Η γραμμή του τερματισμού. Τώρα μπορείς να κλάψεις.
(Ο Γύρος των Αηδονιών στη Νεμέα, αρχές Απρίλη, ήταν ο πρώτος, ο πιο επεισοδιακός και ο πιο επιτυχημένος ποδηλατικός αγώνας που έκανα στο πρώτο μισό της χρονιάς. Θα μπορούσα να είχα σπάσει τα κόκαλά μου. Αλλά τη γλίτωσα. Στο μεταξύ, Bones σπάει ο Son Lux).
16. Son Lux
Bones
Το περσινό soundtrack από την "Εξαφάνιση της Eleanor Rigby" ήταν ένα αριστούργημα. Αλλά η Blogovision δυσκολεύεται ακόμη με όσα κυκλοφορούν ως soundtracks, συλλογές, EPs, mini-LPs, κασέτες, δίσκοι για γραμμόφωνα και κάπου το έχασε. Εγώ το έβαλα στο 6 και μακάρι να μπορούσα να χώσω και το "Bones" τόσο ψηλά, αλλά δυστυχώς ο Son Lux φέτος λίγο βιάστηκε. Το άλμπουμ έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν τόσο ξεχωριστό. Ο τύπος είναι ο Sufjan Stevens του trip-hop, ή γενικότερα (και καλύτερα) της ηλεκτρονικής μουσικής και όχι τυχαία ο Stevens έχει γίνει κολλητός του. Αλλά το "Bones", δίπλα στις μεγαλειώδεις του στιγμές, περιέχει κι αρκετές άλλες, τόσο ακατέργαστες και πολύπλοκες που σου δίνουν την εντύπωση ότι ο Son Lux ακόμη δεν θέλει να σε αφήσει να μπεις στην παρέα του. Περιμένω πως σε 2-3 χρόνια θα έχει μαλακώσει και θα έχει αποφασίσει ότι δεν πειράζει αν γίνει λίγο πιο "εμπορικός". Και τότε τον βλέπω να φλερτάρει με την κορυφή της λίστας μου.
Μέχρι τώρα:
16. Son Lux
17. Wolf Alice
18. Ane Brun
19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”
