Καρτ ποστάλ από το 2016: #15. 65daysofstatic – No Man’s Sky, από τo Μεκόνγκ
Ένα videogame δίχως τέλος και ένα ταξίδι δίχως τέλος.
Στο νούμερο 15 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
οι 65daysofstatic και το δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ
Το άλμπουμ:
65daysofstatic – No Man’s Sky: Music For An Infinite Universe
Χθες έγραφα για κάτι που ήταν σαν soundtrack, σήμερα έχω κανονικό soundtrack, αλλά για videogame, που έχει να κάνει με την εξερεύνηση του διαστήματος. Ενός διαστήματος που στο No Man’s Sky (δεν το έχω παίξει, οπότε γράφω αυτά που διαβάζω) αποτελείται από… 18.446.744.073.709.551.616 (πεντάκις εκατομμύρια είναι αυτά τα 18 στην αρχή) και που, για να τους επισκεφτείς όλους ως gamer χρειάζεσαι 500 δισεκατομμύρια χρόνια. Άρα χρειάζεσαι ένα καλό soundtrack για όσο παίζεις το παιχνιδάκι (αν και φαντάζομαι ότι θα είναι από τα πιο βαρετά videogames ever).
Οι 65daysofstatic δεν είναι η μπάντα που θα λύγιζε μπροστά σε τέτοια μεγαλεπήβολα πλάνα και, φυσικά, δίνει εδώ τον καλύτερό της εαυτό και μας χαρίζει δύο ώρες παρά δέκα λεπτά υπέροχης ηλεκτρονικής ροκ μουσικής.
Τέλος πάντων, οι 65daysofstatic δεν είναι η μπάντα που θα λύγιζε μπροστά σε τέτοια μεγαλεπήβολα πλάνα και, φυσικά, δίνει εδώ τον καλύτερό της εαυτό και μας χαρίζει δύο ώρες παρά δέκα λεπτά υπέροχης ηλεκτρονικής ροκ μουσικής. Υποθέτω ότι κανείς δεν αντέχει να παίξει No Man’s Sky παραπάνω από τόσο, έτσι κι αλλιώς. Σε αυτόν εδώ πιο κάτω δεν άρεσε και πολύ πάντως:
Αλλά, είπαμε, το soundtrack γαμεί:
https://www.youtube.com/watch?v=EZMJPNekzds&t=3874s
Το ταξίδι:
Δέλτα του ποταμού Μεκόνγκ, Βιετνάμ (Σεπτέμβριος 2016)
Ήθελα πάρα πολύ να επισκεφτώ τον ποταμό Μεκόνγκ, πιθανότατα από την πρώτη φορά που είδα το “Αποκάλυψη Τώρα”. Αλλά, όπως και σχεδόν τα πάντα στο Βιετνάμ, η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό που έχεις δει στις ταινίες. Τις περισσότερες φορές είναι ανώτερη, στην περίπτωση του Δέλτα του Μεκόνγκ ήταν κατώτερη. Ο Μεκόνγκ παραμένει αριστούργημα, τουλάχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι από περιγραφές άλλων ταξιδιωτών και από φωτογραφίες, αλλά το δυνατό του σημείο δεν είναι το λασπώδες δέλτα και η άκομψη τουριστική προσέγγιση των Βιετναμέζων. Είναι πολύ πιο όμορφος στην Καμπότζη, προφανώς στο ύψος του Άνκορ Βατ, αλλά και αλλού, πιο βόρεια στο Λάος, στην Ταϊλάνδη, τη Βιρμανία και την Κίνα. Πράγμα που με υποχρεώνει να επιστρέψω στο αγαπημένο μου αυτό κομμάτι του κόσμου ξανά και ξανά και ξανά. Επίσης, Mekong τον λέμε εμείς επειδή έτσι τον είπαν οι αποικιοκράτες Άγγλοι, αλλά ο ποταμός έχει άλλο όνομα σε κάθε χώρα από την οποία περνάει και σε καμία δεν λέγεται Μεκόνγκ. Στο Βιετνάμ τον λένε Sông Cửu Long, δηλαδή ποταμό των εννιά δράκων. Μας διηγήθηκαν την ιστορία πίσω από το όνομα, αλλά δεν την συγκράτησα. Προσπαθούσα να κρατήσω το καπέλο στη θέση του.
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 15. 65daysofstatic - No Man’s Sky: Music For An Infinite Universe 16. Dream Theater - The Astonishing 17. Damien Jurado - Visions Of Us On The Land 18. The Kills - Ash & Ice 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
