Ημερήσια εκδρομή στην Εσαουίρα

Η απόσταση Ταγκχαζούτ – Εσαουίρα είναι 150 χιλιόμετρα. Τα 30 πρώτα, δίπλα στον Ατλαντικό. Να γεμίζει το μάτι σου μπλε, να γυρεύει η ψυχή σου μια αφορμή να πηδήξεις έξω από το λεωφορειάκι, να ανιχνεύει το σερφοσκάνερ σου για το μαγικό spot που θα σε κάνει Kelly Slater με το που χαϊδέψει τη σανίδα σου ο ανοιξιάτικος, μαροκινός ήλιος. Πριν προλάβεις ν` αυτομολήσεις, οι τελευταίες αμμοδίνες -οι πιο μεγάλες- καταλήγουν σε ένα βουνό και η άσφαλτος ξεκινά τους φιδίσιους της ελιγμούς μακριά από τον ωκεανό. Θα πάρεις κύμα πάλι αύριο, παρηγορείσαι. Έφτασες ως εδώ, δες και κάτι άλλο πέρα από το break point και τα swells και τα κοπάδια καμήλες που βόσκουν δέκα μέτρα από εκεί που άπλωσες το χρωματιστό κιλίμι σου για να φορέσεις το neoprene κορμί σου και να βουτήξεις να δαμάσεις τη θάλασσα, δες και λίγο Μαρόκο από εκείνο που ονειρεύονται οι υπόλοιποι.

150 χιλιόμετρα από το ψαροχώρι ως το παλιό πορτουγκέζικο οχυρό, αλλά θες 3, μπορεί και 4 ώρες μέχρι να φτάσεις.  Εκτάσεις γεμάτες με αργκανιές σε ξαναβάζουν στο πνεύμα του Μαρόκου. Θυμάσαι την πρώτη φορά που ήρθες εδώ, τότε που έτρωγες ψάρι παρέα με τους ντόπιους στην Τζεμάα ελ Φνα και εξαφανιζόσουν στα σουκ του Μαρακές σαν νά `ταν η παιδική χαρά που μεγάλωσες. Στο παζάρι της Εσαουίρα  θα στρίψεις δεξιά, εκεί που όλοι πάνε ευθεία, θα ποθήσεις να σου γδάρουν ένα κόκορα για το μεσημεριανό σου ή να αλλάξεις τα μπαχάρια σου, με φρέσκα από εδώ, θα αγοράσεις αργκανόλαδο που στείβει εκείνη την ώρα μια ακούραστη γιαγιά στον πετρόμυλο, καθισμένη στο πάτωμα, πάνω σ` ένα στρώμα από τους καρπούς του δέντρου. Αλλά σύντομα θα βρεθείς κι εσύ να παζαρεύεις για φτιαγμένα στην Κίνα ασημικά και πασούμια και να φωτογραφίζεις γέρους με παραδοσιακές ενδυμασίες.

Ευτυχώς που υπάρχουν τα ολλανδικά κανόνια στο καστέλο για να σε επαναφέρουν στην τάξη, να αρχίσεις να ψάχνεις όλα αυτά που λατρεύεις, το πότε έφτασαν εδώ οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, ο Ρισελιέ, πώς κατάφερναν κάθε φορά να τους απωθούν οι ντόπιοι -όλη αυτή την Ιστορία που καταναλώνεις αχόρταγα και ένοχα σαν HD πορνό και αλλάζεις επιπόλαια στα τριήμερα που χάνεσαι μέσα στο Europa Universalis. Ακόμη και η Daenerys Targaryen την κατέκτησε -αλλά στο “Games Of Thrones” τη λένε Astapor. Όμως ο χρόνος σου τελειώνει. Θες και 3-4 ώρες για να γυρίσεις πίσω στην παραλία των σερφάδων. Μια στάση στο μεγάλο καφέ, μια τελευταία γεύση Μαρόκου και φεύγεις. Μια τελευταία γεύση αποικιοκρατίας μάλλον. Ένα τσάι, σαν το τσάι στη Σαχάρα, βγαλμένο από τα ασθενικά `40s και πίσω στο λεωφορειάκι -αν και σχεδόν πείθεσαι ότι θα γυρίσεις στο Ταγκχαζούτ με τη λευκή Mercedes-Benz των Lyles, αφού πρώτα κάνεις ένα πέρασμα από την έρημο. Την έρημο που ξέρει πώς να θεραπεύει τις πληγές. Την cura της vulnus. Αλλά, εντάξει, δεν πειράζει. Γι` αυτό υπάρχει πάντα η Bjork.

15. Bjork
Vulnicura

Η πρόθεση της Bjork ήταν να γράψει ένα άλμπουμ γεμάτο θλίψη. Αλλά φαίνεται ότι κάτι μέσα της την κρατά αντανακλαστικά μακριά από την απόλυτη απόγνωση. Ακόμη και ο τίτλος, βγαλμένος από το vulnus cura - θεραπεία της πληγής, αλείφει αισιοδοξία στο όλο αποτέλεσμα. Είναι η πιο σκοτεινή της δουλειά από την εποχή του "Medulla", αλλά ταυτόχρονα και η πιο απλή και ήρεμη που έχει βγάλει ποτέ. Εννοείται πολυ-bjork-επίπεδη, αλλά το τελικό σύνολο δίνεται στον ακροατή απλό και προσιτό. Ως συνήθως, με την ύστερη μουσική της Bjork, το άλμπουμ είτε το λατρεύεις, είτε το μισείς. Για άλλη μια φορά ανήκω στο στρατόπεδο αυτών που το λάτρεψαν. Για πρώτη φορά, όμως, άλμπουμ της δεν βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα μου. Γιατί το 2015 -ευτυχώς- η θλίψη ήταν ένα συναίσθημα που ένιωσα ελάχιστα και τα περιθώρια ταύτισης ήταν, ως εκ τούτου, ελάχιστα.

Μέχρι τώρα:

15. Bjork
16. Son Lux
17. Wolf Alice
18. Ane Brun
19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΩΣ ΤΩΡΑ

ΤΑ TOP 20 ΤΟΥ ΠΠC!