#1
Temples
Sun Structures
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ;
Πάντα με συνάρπαζε όταν έπεφτα πάνω σε μια μπάντα με ένα αφάνταστα απλό όνομα: Girls, Woods, Temples. Μου φαίνεται φοβερό να έχουμε φτάσει στο 2015 και να υπάρχουν ακόμη διαθέσιμες τέτοιες λέξεις για την ονομασία συγκροτημάτων. Είναι σαν να πάω να φτιάξω ένα site για μαγειρική και να ανακαλύπτω ότι είναι διαθέσιμο το food.com ή το recipes.com (BTW, το δεύτερο περιμένει αγοραστή, φαντάζομαι έναντι συναρπαστικού αντιτίμου…).
Το ότι οι Temples σκόραραν δεκάρι στο όνομα δεν είναι, βέβαια, λόγος για να τους βάζω στην κορυφή της λίστα μου για τη Blogovision. Έχω άλλα επιχειρήματα. Το ταξίδι μέσα στο χρόνο, ας πούμε. Οι τύποι έστησαν μια μοναδική αναπαράσταση των μέσων της δεκαετίας του ’60. Ούτε στο “Mad Men” δεν τα κατάφεραν τόσο καλά. Αλλά, προσοχή στη λέξη: Αναπαράσταση, όχι αντιγραφή. H νοσταλγική, νεοψυχεδελική pop-rock τους, όσο Donovan και Byrds κι αν μυρίζει, είναι εξαιρετικά φρέσκια, σύγχρονη, ξεσηκωτική. Αρέσει σε όλους και το πετυχαίνει εύκολα. Οι Temples μας ήρθαν απαλλαγμένοι από την επιτήδευση των Tame Impala, για παράδειγμα, με τη φόρα που έσκασαν οι MGMT στο ντεμπούτο τους, ή ακόμη καλύτερα, με την ίδια μαγκιά και διάθεση που είχαν οι Last Shadow Puppets. Το “Sun Structures” το τοποθετώ ακριβώς δίπλα στα “Oracular Spectacular” και “The Age Of The Understatement” ως μουσική κατάκτηση της τελευταίας δεκαετίας.
Ήταν ό,τι πιο όμορφο άκουσα μέσα στο 2014, ένα άλμπουμ που δύσκολα θα εγκαταλείψω το 2015. Ήταν πάνω απ’ όλα απλό, ειλικρινές και προσιτό. Δεν με δυσκόλεψε σε τίποτε, αλλά την ίδια ώρα δεν κατέφυγε σε κλισέ ή λαϊκά τεχνάσματα. Ήταν ένα έργο τέχνης υψηλού επιπέδου, που όμως μπορεί να το κατανοήσει κι ένα παιδί. Εκτιμώ αφάνταστα τους Temples γι’ αυτό. ΟΚ, και για το όνομά τους.
ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ;
Θα ήταν η Jessica Pare. Θα γέμιζε τόσο πολύ την οθόνη όσο σε εκείνες τις πρώτες της εμφανίσεις ως σύζυγος του Don Draper. Φυσικά και η ταινία θα μιλούσε για τα ’60s, εννοείται ότι θα φορούσε συνέχεια μίνι κι εγώ θα ήμουν κιθαρίστας σε κάποια γαμάτη μπάντα και θα είχα φοβερό μαλλί που θα μου έκρυβε τα μάτια, αλλά τα μάτια μου θα ήταν συνέχεια καρφωμένα πάνω της. Θα έκανα το παν για να την προωθήσω ως τραγουδίστρια -κι ας ήταν σαφές πως δεν έχει φωνή. Θα εξαργύρωνα την επιρροή μου στους μουσικούς κύκλους με αφάνταστα όργια στην καμπάνα μου στην γαλλική ριβιέρα. Δεν θα ντρεπόμουν καθόλου. Ούτε κι εκείνη. Και τελικά θα γινόταν σταρ. Γιατί μερικά πράγματα είναι πολύ απλά.
Τι ψήφισα στις θέσεις 1-20:
Η πλήρης λίστα, με links:
01. Temples – Sun Structures (Jessica Pare)
02. Robert Plant – Lullaby and… The Ceaseless Roar (Angelina Jolie)
03. Damien Rice – My Favorite Faded Fantasy (Ava Gardner)
04. Chet Faker – Built On Glass (Audrey Hepburn)
05. Paolo Nutini – Caustic Love (Melanie Laurent)
06. Son Lux – Original Music From and Inspired By: the Disappearance of Eleanor Rigby (Milla Jovovich )
07. Damien Jurado – Brothers And Sisters Of The Eternal Son (Jennifer Connelly)
08. EMA – The Future’s Void (Honor Blackman)
09. The Antlers – Familiars (Grace Kelly)
10. Lykke Li – I Never Learn (Jacqueline Bisset)
11. Owen Pallett – In Conflict (Rachel Weisz)
12. Ray LaMontagne – Supernova (Tanya Roberts)
13. How To Dress Well – What Is This Heart? (Uma Thurman)
14. Beyonce – Beyonce (Sophia Loren)
15. Ingrid Michaelson – Lights Out (Anne Hathaway)
16. Lost In The Trees – Past Life (Eva Green)
17. Ben Howard – I Forget Where We Are (Denise Ricahrds)
18. The Twilight Sad – Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave (Νόρα Βαλσάμη)
19. The Black Keys – Turn Blue (Laetitia Casta)
20. Broken Bells – After The Disco (Farah Fawcett)
21-30. Όσα έμειναν απέξω.
Ειδική μνεία: Moonface – City Wrecker (Lauren Bacall)