Ο ήλιος του Μαΐου δύει πίσω από τα Άγραφα

Ο Γύρος της Λίμνης Πλαστήρα είναι κάπου 78 χιλιόμετρα. Ξεκινάμε από το Νεοχώρι, πάμε αντίστροφα με τη φορά του ρολογιού, προς το Φράγμα, κατηφορίζουμε ως την Καστανιά, για να γυρίσουμε πάλι πίσω από μια μεγάλη ανάβαση κάπου 14 χιλιομέτρων, ώσπου να ξαναβγούμε στη λίμνη και να πάρουμε ένα-ένα τα χωριά της -χιλιόμετρα που σβήνουν, πεταλιές που μας φέρνουν πιο κοντά στον τερματισμό- μέχρι να πιάσουμε την τελευταία ανηφόρα, ενάμιση χιλιόμετρο με πάνω από 10% κλίση και να τερματίσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, τρεισήμισι – τέσσερις ώρες νωρίτερα. Όποιος έχει βρεθεί στη Λίμνη Πλαστήρα ξέρει. Ότι τέτοιας ομορφιάς διαδρομή δύσκολα θα βρει αλλού. Πόσο μάλλον ποδηλατικό αγώνα. Μέσα Μαΐου και με το θερμόμετρο να ξεπερνά κάποια στιγμή τους 30 βαθμούς, λογικό είναι να σταματήσω να ασχολούμαι με τι θέση που θα τερματίσω και να αρχίσω να χαζεύω το τοπίο. Ορίστε το φοβερό προνόμιο της ποδηλασίας δρόμου για σπορ. Αθλείσαι και κάνεις τουρισμό ταυτόχρονα. Πού αλλού θα το βρεις αυτό; Στα κλουβιά που παίζουν μπάσκετ; Στα χωράφια που παίζουν ποδόσφαιρο; Ακόμη και στα άλλα δύο μου αγαπημένα σπορ, το windsurf και το snowboard, περιορίζει τη δαδρομή ο αέρας και το βουνό -η πίστα μου είναι δεδομένη κάθε φορά, ακόμη κι όταν κάνω την ευχάριστη ηλιοθεραπεία μου, ποτισμένη με την κατάλληλη δόση αδρεναλίνης.

Μετά τον τερματισμό, χρειάζεται ένα γενναίο γεύμα για να διώξει τη ζαλάδα. Και μετά ξεκινάμε ένα δεύτερο γύρο της λίμνης. Λογικό, δεν χορταίνεται εύκολα. Βγάζουμε το αυτοκίνητο στο λασπωμένο χωματόδρομο και σταματάμε κάθε λίγο. Χαζεύουμε το κενό πίσω από το φράγμα. Κυνηγάμε πέστροφες που παίζουν με το άφρισμα του ρυακιού. Φωτογραφίζουμε παροπλισμένες βάρκες που δείχνουν ξεχασμένες εκεί μισό αιώνα. Παίρνουμε μονοπάτια που δεν οδηγούν πουθενά, ξαποσταίνουμε σε παγκάκια που είναι τοποθετημένα σε τυχαία σημεία, χωρίς θέα, ή μάλλον σε παγκάκια – απολιθώματα μιας άλλης εποχής και ενός άλλου τοπίου, που δεν περιλάμβανε κάποια λίμνη, ικετεύουμε τον ήλιο του Μαΐου να μη βιαστεί, να μη φύγει την ώρα που πρέπει να φύγει. Στο κάτω κάτω της γραφής, μας έκαψε το πρωί στη μεγάλη ανάβαση, δεν μπορεί να μας κάνει τη χάρη να χρυσαφίσει λίγο ακόμη τη φύση γύρω από τη λίμνη, να τη ρουφήξουμε λίγο ακόμη; Δεν μας κάνει τη χάρη. Δύει πίσω από τα Άγραφα, στα μέσα του γύρου. Είμαστε ελεύθεροι μεν, αλλά κομμένοι στη μέση. Half Free. Όπως το τελευταίο άλμπουμ της U.S. Girls.

12. U.S. Girls
Half Free

Και μόνο για το επτάλεπτο φινάλε του άλμπουμ, το πολυσύνθετο "Woman's Work", όπου ο όρος "πολυσύνθετο" είναι αυτό που λέμε #diplis, γιατί το κομμάτι είναι πολυσύνθετο και έχει και πολύ synth μέσα (καλά, τι έγραψα τώρα!), η πιο πρόσφατη δουλειά της U.S. Girls, κατά κόσμον Meg Remy, αξίζει μια θέση στην εικοσάδα. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, έχουμε το δίσκο - μέσο όρο της φετινής μου επιλογής. Γυναίκα, singer-songwriter, με προσιτή μεν μουσική, που δεν διστάζει βέβαια να πειραματίζεται και να την κάνει λίγο πιο πικάντικη. Επειδή βλέπω ότι ο κόσμος ψηφίζει αλόγιστα Grimes φέτος και θα τη στείλει και ψηλά, αναρωτιέμαι αν είναι κουφός. Η U.S. Girls κάνει σωστά αυτό που κάνει τόσο λάθος η Grimes και το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο όμορφο, σαν ένα γύρο της Λίμνης Πλαστήρα στα μέσα του Μάη.

Μέχρι τώρα:

12. U.S. Girls
13. Torres
14. Myrkur
15. Bjork
16. Son Lux
17. Wolf Alice
18. Ane Brun
19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΩΣ ΤΩΡΑ

ΤΑ TOP 20 ΤΟΥ ΠΠC!