Homo Ludens #05: The Dead Weather – Dodge And Burn
Παράταση στον Αύγουστο.
Νο. 5
Ελεύθερο κάμπινγκ, όπως τότε που ήμασταν νέοι
Αυτό τον Αύγουστο είχαμε λίγη άδεια. Και λίγα λεφτά. Αλλά το καλοκαίρι δεν ήταν λίγο. Ήταν πολύ. Πώς να το ακολουθήσουμε λοιπόν; Πάμε για ελεύθερο κάμπινγκ; Πόσο 20άρηδες! Αισθάνομαι μισών χρονών, γεμίζω το ψυγειάκι μπίρες, ξεθάβω τη σκηνή από την αποθήκη. Η διαδικασία είναι πιο μεγάλη απόλαυση από το actual ΣΚ. Να βρούμε την πιο σκιερή καβάντζα, να δέσουμε σωστά την αιώρα, να ορίσουμε πού θα βρίσκεται η τουαλέτα μας. Άγρια ομορφιά, όταν σκάει και μια καλοκαιρινή μπόρα η φάση εκτοξεύεται, κάτι σαν Dead Weather σε έκσταση.
5. The Dead Weather
Dodge and Burn
Όσο με απογοήτευσαν τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, τόσο με ενθουσίασε αυτό εδώ. Θεωρώ τον Jack White τον κορυφαίο -με διαφορά- κιθαρίστα της εποχής μας και στο Dodge and Burn είναι η κιθάρα του που παίρνει τα ηνία και κάνει τη διαφορά. Παραδόξως, αυτό αντί να μειώσει το ρόλο των υπολοίπων μελών του supergroup, τον τονίζει ακόμη περισσότερο -με αποκορύφωμα τη φωνή της λατρεμένης Alison Mosshart που έχω την αίσθηση ότι έχει δώσει εδώ τον καλύτερό της εαυτό.
Μέχρι τώρα:
05. The Dead Weather
06. Gaz Coombes
07. Mini Mansions
08. Braids
09. Florence + The Machine
10. Waxahatchee
11. Jason Isbell
12. U.S. Girls
13. Torres
14. Myrkur
15. Bjork
16. Son Lux
17. Wolf Alice
18. Ane Brun
19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”
