Νο. 3
Τερματισμός στην Επίδαυρο
Στις 12 Οκτωβρίου, πόσταρα το παρακάτω στο Facebook:
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί status update – σεντόνι, που θα φανεί συγκινητικό σε κάποιους, εμπνευστικό σε κάποιους άλλους, γραφικό σε πολλούς. Όποιου δεν αντέχει η καρδιά του, μην προχωρήσει περαιτέρω στην ανάγνωση.
Σαν χθες, πέρσι τέτοια μέρα, 11 Οκτωβρίου του 2014, βρίσκομαι σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, ξαπλωμένος στα πρόχειρα σ’ ένα ραντζάκι, περιτριγυρισμένος από γιαγιάδες με σπασμένους γοφούς, τους αγχωμένους συγγενείς τους και γιατρούς που βαριούνται να κάνουν τη δουλειά τους. Έχω μια ζαλάδα, μια τεράστια θολούρα στο κεφάλι μου από τις πολλές ερωτήσεις: Πότε θα ξαναπερπατήσω; Θα γίνω ποτέ ξανά όπως ήμουν πριν; Πώς θα γίνει να φύγω από εδώ μέσα; Πόσο καιρό θα μείνω ξάπλα στο κρεβάτι; Πώς θα τα καταφέρω με τη δουλειά μου, αν πρέπει να δουλεύω ξαπλωμένος μ’ ένα laptop από το σπίτι; Πόσα κιλά θα πάρω; Πόσο θα μου κοστίσει όλο αυτό; Πώς σκατά συνέβη, στα καλά καθούμενα;
Πριν μια ώρα ακούστηκε ένα μπαμ εκεί που έπαιζα μπάλα, σε μια ανύποπτη φάση, γύρισα πίσω να δω ποιος με κλώτσησε και δεν ήταν κανείς. Κόπηκε ο αχίλλειος. Έτσι απλά. Με πήραν με το φορείο, με φόρτωσαν στο ασθενοφόρο, με έφεραν στο Ασκληπιείο. Έτσι απλά.
Έχω την ίδια τεράστια θολούρα μέσα στο κεφάλι μου. Δεν είναι από τις ερωτήσεις. Είναι από τη συγκίνηση. Δεν ήταν απλά ένας αγώνας. Ήταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Masters. Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα καν αν θα μπορούσα να ξανακάνω αθλητισμό.
Χθες, 11 Οκτωβρίου του 2015, περίπου την ίδια ώρα, έχω την ίδια ζαλάδα. Είναι από το γαλακτικό. Μόλις έχω τερματίσει έναν αγώνα 120 χιλιομέτρων. Έχω την ίδια τεράστια θολούρα μέσα στο κεφάλι μου. Δεν είναι από τις ερωτήσεις. Είναι από τη συγκίνηση. Δεν ήταν απλά ένας αγώνας. Ήταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Masters. Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα καν αν θα μπορούσα να ξανακάνω αθλητισμό. Όποιος με γνωρίζει, καταλαβαίνει πόσο δύσκολη -άντε, να πω απλά “παράξενη”- θα ήταν η ζωή μου χωρίς σπορ.
Τελευταία φορά που μετείχα σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ήταν το 2000. Στο στίβο τότε. Το αγώνισμα ήταν τα 1.500 μέτρα. Και είχα εγκαταλείψει, λόγω ενός αφόρητου πόνου στο γοφό. Την προηγούμενη μέρα είχα βγει τέταρτος, είχα μείνει χωρίς μετάλλιο στο 800άρι, το “καλό” μου αγώνισμα. Έκλεινα τότε κάπως άδοξα ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου, που ήταν ο κλασικός αθλητισμός. Δεν ξανάτρεξα σε αγώνα, μετά το 2004 σταμάτησα να παρακολουθώ κιόλας. Ένας κύκλος είχε κλείσει οριστικά. Αλλά συνέχισα κανονικά τον αθλητισμό. Ποδόσφαιρο, windsurf, snowboard, τένις. Και ξαφνικά, πέρσι, ακούστηκε ένα μπαμ και ήταν σαν να εξαφανίστηκαν όλα αυτά με μιας.
Τελικά αυτό το μπαμ είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Στον αθλητισμό το παν είναι να βάζεις στόχους και να τους πετυχαίνεις. Να φέρνεις αποτελέσματα. Το έμαθα από παιδάκι, στο στίβο της Φιλοθέης. Μετά κατάλαβα ότι ισχύει για τα πάντα στη ζωή μου. Κι αυτό κάνω. Βάζω στόχους, προετοιμάζομαι, φέρνω αποτελέσματα, είτε είναι για δουλειά, είτε για τα σπορ, είτε απλά κάτι γκομενικό. Στις 11 Οκτωβρίου του 2014, το μεσημέρι, ο στόχος ήταν να μη με πάρει από κάτω. Μέχρι το βράδυ είχε γίνει να αναρρώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται. “Αν ο Kobe Bryant έπαιξε μπάσκετ στο εξάμηνο, γιατί εγώ να μη γυρίσω στο γήπεδο στο πεντάμηνο;” έλεγα.
Ανέβηκα στο ποδήλατο ακόμη πιο σύντομα, στο τρίμηνο. Ανακάλυψα ένα καινούργιο σπορ. Μέχρι τότε το παρακολουθούσα σαν φίλαθλος, πλέον το έβαλα στη ρουτίνα μου, αφού ήταν ό,τι πιο καλό για να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση, χωρίς να διακινδυνεύω τον εγχειρισμένο μου αχίλλειο. Σύντομα προστέθηκαν κι άλλοι στόχοι: Να κατέβω στον πρώτο μου αγώνα (έγινε τον Απρίλιο), να τερματίσω σ’ ένα σπριντ μαζί με τους πρώτους (έγινε τον Ιούνιο), να συμμετάσχω -γιατί όχι- στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ένας στόχος ήταν κι αυτός, ήθελε απλά μια προετοιμασία και μετά θα ερχόταν το αποτέλεσμα.
Το ότι ερχόταν ακριβώς ένα χρόνο από τη μέρα που έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου, μού φαινόταν σαν ένα μεταφυσικό σημάδι. Κανονικά δεν θα έπρεπε να το σκεφτώ να συμμετάσχω καν. Δεν είχα ξανατρέξει ποτέ τόσο μεγάλη απόσταση (120 χλμ.) μέχρι χθες. Η διαδρομή δεν είχε ούτε 10 μέτρα ευθείας -ήταν συνεχώς ανηφοροκατηφόρα. Και το δελτίο καιρού έδινε καταιγίδες. Στις 5 το πρωί με ξύπνησε μια παρανοϊκή μπόρα που έκανε τους δρόμους της Επιδαύρου ποτάμια.
Όλη την εβδομάδα πριν τον αγώνα της Κυριακής, 11 Οκτωβρίου του 2015, είχα άγχος. Πιο πολύ από τότε που έκανα πρωταθλητισμό στο στίβο. Έτυχε ετούτο το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα να μην είναι απλά ένας ακόμη στόχος. Το ότι ερχόταν ακριβώς ένα χρόνο από τη μέρα που έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου, μού φαινόταν σαν ένα μεταφυσικό σημάδι. Κανονικά δεν θα έπρεπε να το σκεφτώ να συμμετάσχω καν. Δεν είχα ξανατρέξει ποτέ τόσο μεγάλη απόσταση (120 χλμ.) μέχρι χθες. Η διαδρομή δεν είχε ούτε 10 μέτρα ευθείας -ήταν συνεχώς ανηφοροκατηφόρα. Και το δελτίο καιρού έδινε καταιγίδες. Στις 5 το πρωί με ξύπνησε μια παρανοϊκή μπόρα που έκανε τους δρόμους της Επιδαύρου ποτάμια. Εκεί ήταν που μου έφυγε πια το άγχος. Ή θα τα κατάφερνα, ή θα γλιστρούσα και θα έσπαγα καμιά κλείδα -σημάδι θα ήταν κι αυτό. Τελικά τα κατάφερα. Δεν ξέρω αν μπορώ να μεταδώσω το συναίσθημα σε κάποιον που δεν έχει πάθει ποτέ τόσο μεγάλο τραυματισμό ή δεν έχει βάλει τον αθλητισμό τόσο έντονα στη ζωή του, αλλά όταν τερμάτισα δίπλα στο αρχαίο στάδιο της Επιδαύρου, ήταν εντονότερη η χαρά ακόμη κι από της πιο μεγάλης μου νίκης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου. Οι τελευταίες 365 μέρες ξαναπέρασαν μπροστά στα μάτια μου στο χιλιόμετρο του τερματισμού. Δεν ξέρω αν θα βρισκόμουν εδώ, αν ακριβώς ένα χρόνο πριν δεν είχα κόψει το πόδι μου στα δύο. Όλοι χρειαζόμαστε ένα restart κάποια στιγμή. Το πιστεύω πια περισσότερο από ποτέ.
ΥΓ1. Για την ιστορία, τερμάτισα κάπου στη μέση του μπουλουκιού της φωτογραφίας (κι ας κάθομαι στην ουρά εδώ, στο ξεκίνημα). Δεν έχουν βγει ακόμη τα επίσημα αποτελέσματα, αλλά πρέπει να είμαι στη 45άδα της γενικής και στην 20άδα της κατηγορίας μου. Και μόνο που τερμάτισα, πάντως, ήταν επιτυχία. Οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι, ο αέρας έπιανε μέχρι και 7 μποφόρ σε κάποια ανοίγματα, ανάμεσα στα βουνά, η διαδρομή τεράστια και το σύνολο της ανηφόρας που ανεβήκαμε ήταν σαν να ξεκινούσαμε από την Κατερίνη και να τερματίζαμε στην κορυφή του Ολύμπου. Πολλά από τα φαβορί δεν τερμάτισαν καν χθες. Ποιες οι πιθανότητες να τα καταφέρει κάποιος που έκανε ένα χρόνο ποδήλατο; Εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να εγκαταλείψω. Το είχα κάνει στο προηγούμενο Πανελλήνιο Πρωτάθλημά μου smile emoticon
ΥΓ2. Να κλείσω με ευχαριστίες, που ταιριάζουν πολύ, μιας και το έκανα τόσο δακρύβρεχτο: Κατ’ αρχάς στον Panagiotis Kouloumentas, το χειρουργό – μάγο. Από αυτόν ξεκίνησαν όλα. Δεν θέλω καν να σκέπτομαι πού θα ήμουν σήμερα, αν δεν είχα κάνει την εγχείριση μαζί του.
Και μετά στον Chris Zoup, τον παλιό μου συναθλητή και σημερινό κορυφαίο personal trainer σε θέματα αποκατάστασης (Body R, Revival & Recovery Studio) που με “έφτιαξε” σε χρόνο dt.
Στον Demis Lourantos, τότε συμπαίκτη και σήμερα προπονητή στην ομάδα του Action 24 με την οποίαν αγωνιζόμουν όταν έγινε το κακό. Ήταν ο πρώτος που ήρθε στο νοσοκομείο να συμπαρασταθεί και η ψυχολογική του υποστήριξη με βοήθησε να γυρίσω (σχεδόν) άφοβος στο γήπεδο του ποδοσφαίρου 5 μήνες μετά, έστω και για 5-10 λεπτά μόνο στο τέλος των ματς. Πολλά ευχαριστώ, βέβαια, και στην υπόλοιπη ομάδα. Μοιάζει απίστευτο, αλλά έκλεισα μια δεκαετία στο Πρωτάθλημα Τύπου χάρη σ’ αυτούς.
Ο Giannis Tzanopoulos ανταπέδωσε με τον καλλίτερο τρόπο τη δική μου φροντίδα τότε που τον έτρεχα εγώ στα νοσοκομεία.
Για τους υπόλοιπους κολλητούς και τη στήριξη που έδωσαν, ειδικά εκείνο το πρώτο δίμηνο που ήμουν όλη μέρα στο σπίτι, δεν χρειάζονται mentions στο Facebook. Νομίζω τους αρκεί που συνεχίζω να δίνω το παρών εκεί που πρέπει κάθε Πέμπτη, αντί να έχω πέσει σε βαριά κατάθλιψη και να παίζω όλη μέρα παιχνίδια στον υπολογιστή.
Ο Andreas Spanoudakis ίσως δεν έχει καταλάβει το ρόλο που έπαιξε αυτό το διάστημα, αλλά και μόνο ότι με δέχτηκε στην ομάδα του Παραδείσου Αμαρουσίου, στα 40 μου, με μηδενική ποδηλατική εμπειρία και με κομμένο το πόδι πριν λίγους μήνες, για μένα ήταν φοβερά σημαντικό.
Για την οικογένειά μου και τη Βάλια, ας μη το χαλάσω με socialmediaκές αναφορές. Αυτά που έκαναν για μένα τον τελευταίο χρόνο πολλαπλασίασαν την αγάπη μου. Κι ας επιμένουν (η μαμά και ο μπαμπάς) να μου λένε: “είσαι μεγάλος πια, πότε θα σταματήσεις;”. Χθες στην Επίδαυρο τερμάτισαν ένας – δυο 60άρηδες. Αφού μπόρεσαν αυτοί, τότε πιστεύω ότι εγώ έχω τουλάχιστον 3 δεκαετίες Πανελληνίων Πρωταθλημάτων ακόμη…
UPDATE:
Και ένα υπέροχο βίντεο.
Posted by Epidavros Action on Tuesday, November 3, 2015
3. Susanne Sundfor
Ten Love Songs
Τι κι αν η Susanne δεν γράφει τα δικά της τραγούδια; Εδώ ψηφίζουμε για τα άλμπουμ της χρονιάς, όχι για τους καλλιτέχνες που εκτιμάμε περισσότερο, και το Ten Love Songs, που ήρθε νωρίς μέσα στο 2015, είναι μακράν η κορυφαία επιλογή σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με ηλεκτρονική μουσική -τουλάχιστον όσον αφορά στην ηλεκτρονική μουσική που αντέχω να ακούσω εγώ.
Μέχρι τώρα:
03. Susanne Sundfor
04. Chelsea Wolfe
05. The Dead Weather
06. Gaz Coombes
07. Mini Mansions
08. Braids
09. Florence + The Machine
10. Waxahatchee
11. Jason Isbell
12. U.S. Girls
13. Torres
14. Myrkur
15. Bjork
16. Son Lux
17. Wolf Alice
18. Ane Brun
19. Gengahr
20. Chvrches
21-40. Τα “παραλίγο”