Καρτ ποστάλ από το 2016: #4. Eleanor Friedberger – New View, από το Ανόι
Ήθελα να κοιμηθώ πάνω σε ένα παπάκι αλλά δεν με αφήνει η ασυνάρτητη αφήγηση της Eleanor.
Στο νούμερο 4 του Homo Ludens για την Blogovision 2016,
η Eleanor Friedberger και η πρωτεύουσα του Βιετνάμ
Το άλμπουμ:
Eleanor Friedberger – New View
Όσο με αποξένωναν οι Fiery Furnaces, τόσο οικεία νιώθω με τον Eleanor στη σόλο της δουλειά. Ήταν κι εκείνη η φάση στην αυλή του Cantina Social, πριν δύο χρόνια, που πήγε την οικειότητα ένα βήμα ακόμη πιο πέρα. Αυτό είναι το τρίτο άλμπουμ που βγάζει μόνη. Ίσως να μην πρόκειται για το καλύτερο από τα τρία. Αλλά ποτέ δεν ψηφίζω στην Blogovision σαν δισκοκριτικός. Τι πάει να πει “καλύτερο” σε μια λίστα που θεωρητικά φτιάχνεται για να περιγράψει αυτά με τα οποία χόρτασε η ψυχή σου το τελευταίο δωδεκάμηνο; Κι αυτό εδώ είναι ο ορισμός του χορταστικού επί ένα δωδεκάμηνο, αφού κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο και δεν το βαρέθηκα ούτε μια στιγμή από τότε.
Ενώ η Eleanor Friedberger είναι ξεκάθαρα μια ροκ τραγουδοποιός, δημιουργεί κάποιες ανεξάρτητες και εναλλακτικές φόρμες, ειδικά όταν αφηγείται όλα όσα είδε περπατώντας στο δρόμο, σ’ αυτές τις σχεδόν ασυνάρτητες αφηγήσεις της.
Το New View επίσης είναι και ο απόλυτος ορισμός του indie ή του alternative για μένα. Όχι όσον αφορά στο τι σημαίνει ο όρος για τη μουσική βιομηχανία. Αλλά όσον αφορά στο πόσο σοβαρά παίρνει ένας καλλιτέχνης τα “πρέπει” του είδους του. Δηλαδή, ενώ η Eleanor Friedberger είναι ξεκάθαρα μια ροκ τραγουδοποιός, δημιουργεί κάποιες ανεξάρτητες και εναλλακτικές φόρμες, ειδικά όταν αφηγείται όλα όσα είδε περπατώντας στο δρόμο, σ’ αυτές τις σχεδόν ασυνάρτητες αφηγήσεις της που είναι, για μένα, το σήμα κατατεθέν της. Έχω αρχίσει να τη λατρεύω σχεδόν όσο και τη Feist όταν την πρωτογνώρισα…
Το ταξίδι:
Hanoi, Vietnam (Σεπτέμβριος 2016)
Και μόνο για το street food να αρχίσω να γράφω, θα με πάρει το πρωί και δεν θα έχω τελειώσει. Συνοπτικά: Bun Cha, το πιο απλό και πιο λαχταριστό απ’ όλα είναι ψητό χοιρινό (με πολύ λίπος) με νουντλς, σαλάτα και μία – δύο καυτερές σάλτσες. Στον αριθμό 1 της Hang Manh γίνεται προσκύνημα κάθε στιγμή της μέρας. Pho, κάθε είδος Pho, με κοτόπουλο, με πάπια, με ψάρι, με χοιρινό, με σκύλο (ΟΚ, δεν φάγαμε με σκύλο) είναι ένα μικρός έπος. Το τοπικό fish n’ chips, τηγανητές γλυκοπατάτες με κάτι σαν ψαροκροκέτες ήταν η προσωπική αγαπημένη μου καφρίλα, ειδικά παρέα με μπίρες στην Ta Hien ή στα πέριξ. Αλλά Ανόι δεν είναι μόνο το φαγητό.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκομαι εκεί τώρα, κατά προτίμηση ξάπλα για μασάζ ή χυμένος σ’ ένα καναπέ του Social Club, πάνω στην ταράτσα, ακριβώς κάτω από τον τεράστιο, πανάρχαιο, σκουριασμένο ανεμιστήρα.
Είναι τα hipster cafés που ξεπηδούν αναπάντεχα στα πιο κουλά σημεία, ακριβώς την ώρα που θες να πιεις ένα παγωμένο βιετναμέζικο καφέ ή μια Hanoi Beer. Οι μπουτίκ με τα χαρωπά κορίτσια και τα απίθανα φορεματάκια που κοστίζουν όσο θα φανταζόσουν ότι κάνει μόνο το ύφασμα. Τα παπάκια που, εκτός από μέσο μεταφοράς, χρησιμεύουν και σαν κρεβάτι για ένα power nap. Οι παγόδες και οι καθολικές εκκλησίες, κρυμμένες πίσω από παράξενες πόρτες οι πρώτες, επιβλητικές σαν ξενιτεμένες Νοτρ Νταμ οι δεύτερες, που χαρακτηρίζουν κάθε γειτονιά, ο Χο Τσι Μινχ που βρίσκεται παντού, οι μεγάλες λεωφόροι και τα αποικιακά μέγαρα των Γάλλων, η υγρασία που ποτίζει τη μπλούζα σου και σε γλύφει ερωτικά και μανιασμένα σε κάθε βήμα, τα υπαίθρια κουρεία (μια καρέκλα στο δρόμο, ένας καθρέπτης σε μια μάντρα, τρεις χτένες, δυο ψαλίδια, είκοσι λεπτά του ευρώ), οι παππούληδες που κάνουν τάι τσι τα ξημερώματα στη λίμνη. Δεν ξέρω πού να σταματήσω. Κι όσο γράφω, αναρωτιέμαι τι κάνω στο Ντουμπάι και δεν βρίσκομαι εκεί τώρα, κατά προτίμηση ξάπλα για μασάζ ή χυμένος σ’ ένα καναπέ του Social Club, πάνω στην ταράτσα, ακριβώς κάτω από τον τεράστιο, πανάρχαιο, σκουριασμένο ανεμιστήρα.
ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ: 04. Eleanor Friedberger - New View 05. Bat For Lashes - The Bride 06. Daughter - Not To Disappear 07. Shearwater - Jet Plane and Oxbow 08. The Veils - Total Depravity 09. Okkervil River - Away 10. Ray LaMontagne - Ouroboros 11. Alicia Keys - Here 12. PJ Harvey - The Six Hope Demolition Project 13. Leonard Cohen - You Want It Darker 14. Sia - This Is Acting 15. 65daysofstatic - No Man’s Sky: Music For An Infinite Universe 16. Dream Theater - The Astonishing 17. Damien Jurado - Visions Of Us On The Land 18. The Kills - Ash & Ice 19. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree 20. Megadeth - Dystopia
Το 2016 αποφάσισα να κάνω sabbatical και να ταξιδέψω πολύ.
Έτσι, μαζί με τη λίστα των 20 αγαπημένων μου άλμπουμ,
ανεβάζω και μια λίστα (αξιολογική)
με 20 καινούργια μέρη
που είδα στις τρεις ηπείρους που βρέθηκα.
Αλλά φέτος είναι και η δέκατη χρονιά που έχουμε Blogovision.
Για μια ματιά σε όσα έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία
συνέχισε παρακάτω, στο κλασικό αφιέρωμα
που έχει μόνιμη, περίοπτη θέση σε αυτό εδώ το site:
